Dit is de woning van Evert en Wim Tiggelhoven. Broers. Evert 84, Wim 86. Woonden al sinds mensenheugenis aan de dijk van Wijhe. Als ze in het dorp kwamen, maakten ze een praatje en groetten – hand aan de pet. In de herfst snoeiden ze de twee knotlinden. De een beklom de ladder, de ander hield deze vast.
Nog niet zo lang geleden waren er drie, maar de jongste, Johan, overleed in 2009. En nu zijn Evert en Wim ook dood. Ze lieten vorige week het leven door koolmonoxidevergiftiging. Kapotte kachel. De dodelijke dampen hadden vrij spel in de dijkwoning. Alle ramen waren potdicht, de deuren hermetisch gesloten.
De broers wilden de buitenwereld niet meer binnen hebben. Ze waren bang. Oorzaak: een roofoverval. Vorig jaar maart belden twee mannen aan. Ze waren gewapend, drongen binnen en mishandelden de broers. Ze sloegen Evert zo hard op zijn gezicht dat botten braken. De daders namen 60 euro en een bloedsuikermeter mee.
Evert en Wim overleefden het geweld. En daar was alles mee gezegd. Ze sloten de deuren van hun huis aan de dijk. De boodschappen werden gebracht. De tuin gedaan. Pas na lange tijd werd een van de twee weer fietsend gezien in het dorp.
Verdachten werden opgepakt. Ze komen deze week voor de rechter. De broers zullen nooit weten welke straf ze krijgen. In het dorp gaat het verhaal dat ze dat ook niet wilden. Ze vreesden de zitting. De verhalen. De herbeleving van de hel.
De kachel was oud. Zo’n gammel ding kan giftige dampen gaan lekken. Maar een week voor de rechtszitting? In het dorp wordt gefluisterd over zelfmoord. Speculatie, vermoedelijk gevoed door woede. Maar als het zo zou zijn, kun je de overvallers dan ook ‘zelfmoord door schuld’ ten laste leggen? | 20 april 2015
1 Reactie
Simone Fransen
4 januari 2016De overval en later de dood van de twee broers had een behoorlijke impact, in het dorp maar ook bij mij ondanks dat ik hen niet persoonlijk kende.
Ik was verontwaardigd en vooral boos op de daders.
Daarom schreef ik onderstaand gedichtje en legde het samen met twee witte bloemen op de stoep van het huisje waar de broers al die jaren samen hadden gewoond
Een vreedzaam leven samen
Ruw verstoord in die ene nacht
Dat de schuldigen zich voor eeuwig mogen schamen
Want in feite zijn ze “gewoon” omgebracht
Hopelijk hebben ze nu eindelijk hun rust weer terug